कहिलेसम्म ? ? ?

म पूजा गर्दै थिएँ,
भलादमी मान्छे पप्पिसँगै मन्दिर पस्यो
निर्माणकर्ता/शिल्पकार ढोका बाहिरै घचेटियो
यो अपमान कहिलेसम्म ? ? ?

म खेत खन्दै थिएँ
तथानाम गर्दै ठालुले बाली उठायो
किसान दाइ जुवामा नारिइरहेका थिए
यो थिचाइ कहिलेसम्म ? ? ?

म पाइला चाल्दै थिएँ,
सम्य पुरुष पजेरोमा हुइँहुइँ बतासियो
“कु” को निशानी, प्लाष्ट्रिक बटुल्दै थियो
यो अन्याय कहिलेसम्म ? ? ?

म शहर घुम्दै थिएँ,
धुर्त केटो मिठा भाषण बाँड्दै थियो,
गाउँले साथि पार्सपोर्ट/भिसा मिलाउँदै थिए
यो असमानता कहिलेसम्म ? ? ?


म काली मन्दिर गएको थिएँ
भक्तहरुले न्यायको माला जप्दै बली चढाए
घरकी देवी दमनले उग्राउँदै थिइ
यो देखावटी कहिलेसम्म ? ? ?

म आवेदन दिदैं थिएँ,
भुडे नेताले विकासे प्रतिवेदन सुनाएर
पर्र ताली बज्दा, जनता भोकै मर्दै थिए
यस्तो झुट कहिलेसम्म ? ? ?

यो ………….कहिलेसम्म ? ? ?
-विद्या सापकोटा ‘निर्जला‘
http://www.nepalplus.com/?p=962#more-962

कहिलेसम्म ? ? ?

म पूजा गर्दै थिएँ,
भलादमी मान्छे पप्पिसँगै मन्दिर पस्यो
निर्माणकर्ता/शिल्पकार ढोका बाहिरै घचेटियो
यो अपमान कहिलेसम्म ? ? ?

म खेत खन्दै थिएँ
तथानाम गर्दै ठालुले बाली उठायो
किसान दाइ जुवामा नारिइरहेका थिए
यो थिचाइ कहिलेसम्म ? ? ?

म पाइला चाल्दै थिएँ,
सम्य पुरुष पजेरोमा हुइँहुइँ बतासियो
“कु” को निशानी, प्लाष्ट्रिक बटुल्दै थियो
यो अन्याय कहिलेसम्म ? ? ?

म शहर घुम्दै थिएँ,
धुर्त केटो मिठा भाषण बाँड्दै थियो,
गाउँले साथि पार्सपोर्ट/भिसा मिलाउँदै थिए
यो असमानता कहिलेसम्म ? ? ?


म काली मन्दिर गएको थिएँ
भक्तहरुले न्यायको माला जप्दै बली चढाए
घरकी देवी दमनले उग्राउँदै थिइ
यो देखावटी कहिलेसम्म ? ? ?

म आवेदन दिदैं थिएँ,
भुडे नेताले विकासे प्रतिवेदन सुनाएर
पर्र ताली बज्दा, जनता भोकै मर्दै थिए
यस्तो झुट कहिलेसम्म ? ? ?

यो ………….कहिलेसम्म ? ? ?
-विद्या सापकोटा ‘निर्जला‘
http://www.nepalplus.com/?p=962#more-962

कती कती !!!

निन्द्रा बिना घर्‍अकिएका रात हरु कती कती
बिना झुल्किएका, प्रभात हरु झनै कती
सागर बाट, बगेका यि भेल कती
मात्र स्विकारेको, जिबनको खेल कती
बाहनामा, मरेको छु धेरै जती
र चिच्याहटमा बिते दिन कती कती....
.......................बिते दिन कती कती !!!

भूत, वर्तमान र भविष्य

मैले सोधेँ भूतलाई, "तिमी को हौ?"

उसले भन्यो, "म त तिम्रो वर्तमान थिएँ॥”
मैले सोधेँ वर्तमानलाई, "तिमी को हौ?"

उसले भन्यो, "ला! म त तिम्रो भूत भएछु॥”
मैले सोधेँ भविष्यलाई, "तिमी को हौ?"

उसले भन्यो, "पख! म तिम्रो वर्तमान हुँ॥”

Ram Mani Adhikari 98416665711 NUwakot Budhasing 8

कुनै दिन तिमि सङ भेट हुंदा खेरि !!
तिमि संङ कुनै दिन भेट हुँदा

खेरिसुनाउला मनका कुरा सबै धोको

फेरिनियतिले दिएको धोका अनि

छलहरुआफ्नै छाति कुल्चिएर् हिडेका ति

पलहरुनउदाई अस्तएका मनका जुन

ताराहरुअन्धँरो यो जिन्दगिको धेरै धेरै

तिमिलाई सबै धोको फेरि........

कुनै दिन तिमि सङ भेट हुंदा खेरि !!

कस्तो हुँदो रहेछ मान्छे

भावनामा हराउनेयथाथे सँग डराउनेकती
फितलो हुदो रहेछ मान्छेआफु जुदने,
अरु हारदाआफ्नु जित बुझनेकती किचडो हुदो
रहेछ मान्छेमिर्गत्रिस्णा मा दाउडिनेअत्रिप्त चहानामा
पौडिनेभोगी बिलसी हुदो रहेछ मान्छे

सत्यलाई पनि साक्षी चाहिएको छ

चंकी श्रेष्ठ

अब सत्यलाई सत्य सावित हुन साक्षी चाहिएको छघामलाई घाम हुनजूनलाई जून हुनआकाशलाई आकाश हुन साक्षी चाहिएको छ।यद्यपि दूर क्षितिजबाट ओर्लिएको घामको उज्यालोसँगैजिन्दगीको शाश्वत सत्यको खोजीमा हिँडिरहेका छन् मानिसहरूतर, सत्य र उज्यालोकै अस्तित्वमा प्रश्न पनि उठाइरहेका छन्अब कविताले मात्रकविलाई कवि सावित गर्न सक्दैनअब कविलाई कवि हुनगायकलाई गायक हुनर, मान्छेलाई मान्छे हुन पनि साक्षी नै चाहिएको छ।यद्यपि साक्षीले धेरैपल्ट फेरिदिएको छ सत्यको परिभाषासाक्षीले धेरैपल्ट फेरिदिएको छ सत्यको रङ साक्षीकै कारण धेरैपल्ट बन्दी भएको छ सत्यअब सत्य नै साक्षीको खल्तीको रूमाल भएको छ।

जीवनको अँध्यारो

सडकमाजीवनको अँध्यारो सडकमासफलतासाइकलको डाइनमोबाट बल्ने बत्तीझैं लाग्छकि जबसम्मगतिको पैडिलमाथिमेरो खुट्टा चलिरहन्छमेरो पथमा यो बत्ती बलिरहन्छतर जसरी नै म थाक्छुर मेरो खुट्टा रूक्छअन्धकार मेरो अगाडि आएर भुक्छ। जाग जाग अब जाग न जागलाग उन्नती बिशे अब लागघोर निद्रा अब ता परित्यागभो भयोअति सुत्यौअब जाग!!

मैनबत्तीको शिखा

शुभ्र, शान्त र स्निग्धशिखा मैनबत्तीको मानौं,प्रथम रजस्वलापछिस्नान गरेरशारदीय घाममाआफ्नो कौमार्य छरेरथकित–थकित झैंचकित–चकित झैंएक्लै–एक्लै मुस्काइरहेकोअनुहार हो यो कुनैसुन्दरी नवयुवतीको
शुभ्र, शान्त, स्निग्धशिखा मैनबत्तीकोआँखाभरि वेदनाको पानीतर, हर्षले हाँसिरहेछ आँखाको नानीमानौं, अप्रेशनपछिहोशमा आएरघोर पीडामा पनिशिर अलिक उठाएरनवजात शिशुलाई नियालिरहेकोसन्तुष्ट आँखा हो योकुनै पुत्रवतीकोशुभ्र, शान्त र स्निग्धशिखा मैनबत्तीको एकातिर धप्प–धप्पबलिरहेछ अनुहारअर्कातिर तप्प–तप्पढलिरहेछ अश्रुधार।मानौं यो कुनै विधवाकोत्यो क्षणको अनुहार होजब कि उसलाई आएछ यादएकसाथसुहागरात र स्वर्गीय पतिको
शुभ्र, शान्त र स्निग्धशिखा मैनबतीको ।
"Name : Bhupi Serchan"

डिजिटल प्रेम

"Miwaj Malin"
म निरुद्देश्य घुम्दै थिएँइन्टरनेटमाअचानक तिमीसँग भेट भयोयसरी फक्रियो रातो गुलाफ !त्यसपछि हामी घण्टौँ हराउन थाल्यौँभावनाका प्यारामोति चुम्न इन्टरनेटमा
कति निडर हामीहाम्रो सोचाइको क्षितिजकति विराटसमाजले युगौँदेखिठड्याइराखेका सबै पर्खालभत्कायौँ हामीलेतर्कका बाँडहरूलेअनि, सिर्जियौँहाम्रो निजी सगरमाथाप्रेमको !
जीवनमा हरियाली छायोघण्टौँ साटासाट गरेकाप्रेम-पुष्पहरूभ्यवाइस च्याटमा झङ्क्रिततिम्रो स्वरको जादुआहा, जीवन साँच्चै हरियाली छायो !
भौतिक भेटघाटमहत्वपूर्ण थिएनहाम्रो आत्मा एक थियोसिङ्गै जीवन शेष थियो
तिमी कहाँ बस्छ्यौके गर्छ्यौके मतलबमेरो घरमेरो परिवारमेरो संसारतिम्रालागि पनिमहत्वहीन विषय
एक सुन्दर भविष्यको कल्पना गर्दैहरेक दिन हामी गफिन्थ्यौँ अनि, चुम्ने गर्थ्यौँभावनाका सुन्दर मोति इन्टरनेटमा !
इन्टरनेट बाहिर पनि एउटा संसार थियोहामी बाहेक पनिमान्छे थिएतर तिनीहरू बीच हाम्रो जस्तो प्रेम थिएनएक-अर्काकालागिजीवन शिरोपरगर्न सक्नेउत्प्रेरणा थिएनन त थियोसमर्पण र वलिदानकाप्यारा मोति चुम्ने क्षमता नै !
आगो बल्योत्यो आगोमाजल्यो इन्टरनेटम छटपटाएँतिमी पनि तड्पियौ
आगो निभेपछिजव कम्युटरको छातीमाइन्टरनेटको धुकधुकीपुन: चलमलाउन थाल्योहामीले विगतमा गरेकोभौतिकरूपमा नभेट्ने गल्तिनदोहोर्याउने भयौँ
नयाँ सडककोपुरानो गेटमाहामीले भेट गर्यौँमैले प्रेमपूर्वक हात बढाएँतिमी अलि लजायौहामी अघि बढ्यौँगफिँदैभावनाको सुन्दर मोतिचुम्ने आशमा !
अचम्मतिमी त इन्टरनेटमा भेटिएकी'तिमी' भन्दा फरक रहिछ्यौसायद मलाई पनिइन्टरनेटको 'म' भन्दाबेग्लै पायौ होला
अनि, हामीलेपछिल्लो पटक गरेकोभौतिक भेटको निर्णयलाईबदर गर्यौँर, पुन: चुम्न थाल्यौँभावनाका सुन्दर मोतिइन्टरनेटमा ।

धन्यवाद भन्न आउनेछु

Name : Bimala Tiwari 'Bibhor'

धन्यवाद भन्न आउनेछुआज होइन म भोलि आउनेछु
बिस्तारै-बिस्तारै बाटोमा हिँड्दैपल-पल तिम्रो हात समातेरनसा-नसामा तिमीलाई भरेरकण-कणमा तिमीलाई समेटेरपूर्ण समर्पणको भाव हृदयमा धरेरतिमीलाई म भेट्न आउनेछुधन्यवाद भन्न आउनेछु
तिमीलाई सम्झिएको छु मैलेघडी-घडी स्मरण गरेको छु मैलेतिम्रो परिक्रमा गरेको छुरोई-रोई पात्र भरेको छु मैलेअर्घ्य दान गर्न आउनेछुआज होइन म भोलि आउनेछु

पुरानो शहरकोपुराना स्मारकहरु

पुरानो शहरकोपुराना स्मारकहरु बिचएउटा पुरानो चोकअघिल्तीरउभिएको छु, म।
प्रत्येक दिन जसोजात्रामात्रा र भोजभतेर हुनेयो शहरमाआज नयाँ जात्रा चलिरहेछर भिडमा देखिरहेछुकैकेई र शकुनीहरुत्यसैलेअल्मलीएको छु म। छेउको रमितेले भनेकोमान्छेको मुखुण्डो फेर्नेजात्रा रे यो साँझसम्मसक्कली अनुहार हेर्ने लालशामाजात्रा हेरिरहेको म थाकेको छु यो कस्तो जात्रा?एउटै मान्छेसंगकति धेरै मुखुन्डोहरु! निकै अबेरथाहा पाँए,जात्राका हरेक पात्रयो ठूलो भिड रमितेकोप्रत्यके जात्रालुसब मुखुण्डोको आवरणमा! आजित छु मत्यसैलेभागेको छु, भिड देखियतै कतैएकान्तमाकिनकी मसंगमुखुण्डो छैन।

जानेहरू

तिमीजानेहरू !कहिल्यै रोकिनेछैनौयो, तिमीहरूको नियतिजानु... गइरहनु...दिन, हप्ता भएर जान्छहप्ता, महिना भएर जान्छमहिना, वर्ष भएर जान्छउही एउटै समयकाएक्लो समयका यी धेरै नामहरूआफन्तझैँ आउँछन् र जान्छन्यी माझका भ्रमहरू म उही एक्लो छुजो हुनुथियोम कहिले पो अरुको भएँ ?'म' आफ्नैलागि होजो 'म'छुफेरि-फेरि हुनेछुजानेहरू गइसकेर पनिम उही रहिरहनेछु ।

"किन यो मन रोइरहेको छ"-

भुलेकै छु अतित लाई किन याद अरहेछछुटेकै छ हाम्रो सम्बन्ध किन माया लागिरहन्छरितिएकै छ आशुकिन छल्कि पोखिन खोजिरहेछरोकिएकै छ बर्षा किन परेलि भिझिरहेछ एक्लै छु एकान्तमाकिन कोहि अइ सताईरहेछ हाँसेकै छन दुनियाँकिन यो मन रोइरहेको छ !

निराश जिन्दगि?-

जती हिडुं लक्ष्य खोज्दै लक्ष्य भेटिएन मरुभुमीको यात्रामेरो कहिल्यै सकिएन तिर्खाएर छटपटिन्छु पानी भेटिएन दुई आँखाको आँशुले मेरो तिर्खा मेटिएनजता हेर्यो पराई मात्रै आफ्नो भेटिएन बाँधिराखु भन्छु दुखसबै छातीभित्र अटिएन पोखी हिंडछु जताततै कहिल्यै रित्तिएन जिन्दगीलाई परित्याग गरौं त स्वाश चल्न कहिल्यै रोकिएन ।बि जे बान्तवा राई - - भोजपुर

poem From Madhu Babu

स्वप्निल क्षण !

"तीर्थ श्रेष्ठ"

कहाँ लग्यो कसले लग्यो मेरो बालापनलाई
निर्दोष मेरो मुहार र निस्छल मेरो मनलाई
अंजूलीमा उबाएर कसैले पो पियो कि
आँखा खोल्दा हटाउने सपना पो थियो कि
मेरो मनको आकासमा मेरै मनको जून
मेरै तनको मुरलीमा मेरै पनको धून
दिन पनि ओढी आउँथ्यो इन्द्रेणीको वर्को
त्यस्तो दिन जस्तो दिन कहाँ हुन्थ्यो अर्को
धागो चुंडी आकासमा हराएको चङ्गा जस्तो
वर्षे भेलमा बगिगाको कागजको डुङ्गा जस्तो
फर्काएर फर्किंदैन भन्छन् त्यो वालापन
कहाँ खोजुँ लौ न भन आनन्दको त्यस्तो क्षण
"रचना बाट"

सपनाको महल - सबिना सिन्धु

प्रेमी शहरको न्यानो आलिङ्गनमानिथु्रक्क भिजाएर आफुलाईयौवनका मुस्कुराहट साटिरहेकी छ्यौ ।खेती गरिरहेकी छ्यौ आफ्ना कथाहरुको ।मेरी लोरिमा !आगो बाँचेर पानी निल्नेसमयका निर्लिप्त ओठहरुसँगैछातीमा क्षितिज अटाएरअघ्रिरहेकी छ्यौ स्वर्णर्ीम धड्कनहरुमा ।महल ठड्याएर बेचिरहेकी छ्यौमध्यदिनका सपनाहरुलाईटेबुलभरी पसारिएका अनियन्त्रितआँखाहरु बीचसागर छिचोलेर परेलाहरुबाटबालुवाका शहरहरु ओसारिरहेकी छयौ ।हराइरहेकी छ्यौ वर्षतका भेलहरुमानबुझिने इतिहास कोरिरहेकी छ्यौअँध्येरी रातमा ।सपनाहरु कमजोर हुन्छन् लोरिमा !भावनाका फूलहरु, फूल होइनन्सपनाका बघैंचाहरु , महल होइनन् ।स्वच्छन्द उभिनु स्वतन्त्रता होइन ।उभ्याइएका स्तम्भहरु , ताजमहल होइनन् ।फिँजाएर तन्नेरी छालहरुकेबल गुन्गुनाइरहेकी छ्यौप्रेमका सुमधुर गीतकतै नबज्रियोस् पहाड तिमी माथिनभाँच्चियोस् तिमीले चढ्न चाहेको सिँढीनभत्कियोस् त्रि्रो सपनाको ताजमहलर चोट नलागोस्,लम्कन चाहाने गोडाहरुमा ।

उत्कृष्ट मुक्तकहरु

भीमदर्शन रोका
१।रात केवल एक प्रहर बाँकी छतिन प्रहरको अन्तिम असर बाँकी छपश्चिममा पुगेकी एक्ली चाँदनीलाईकेवल यौटा मेरै भर बाँकी कैयौँले यहाँ रातको गीत थालेथेआफ्ना-आफ्ना ताराहरू बालेथेतर को रह्यो र अब यहाँतिमी छौ म छु र हाम्रो रहर बाँकी छ
२। आकाशको सब तारा गनिसकेपछिप्रत्येक श्वास सुस्केरा बनिसकेपछिके रह्यो अब मेरो मसँग प्रियतम ?तिमीलाई आफ्नो भनिसकेपछि ।
हरिभक्त कटुवाल
कतै जुवाडेले कौडि खेलाउँदै हानेको छुक जस्तोकतै भर्खर वसन्तले छोडेर गएको रुख जस्तोयस्तो लागिरहेछ आफैलाई अचेल यो जीवन-अन्तिम पातो पनि च्यातेपछिको एउटा ठूटो चेकबुक जस्तो ।
भूपी शेरचन
मैले पिएकोमा रिसाएका साथीहरूपिएर त हेर, पिउँन झन गाह्रो छमरेर शहीद हुनेहरूजिएर त हेर, जिउँन झन गाह्रो छ ।
विकास गोतामे
उसलाई त मैले चिनकै छैनउसले त मलाई चिन्छे रेमेरो मायाको दाम सोद्धै थिईसस्तोमा पाए किन्छे रे
माधव सापकोटा
बासी बासी के बासीमासु बासी कि काँसी बासीबाबुको नाममा पचहत्तर बिघाछोरो सुकुम्बासी
नगेन्द्रराज शर्मा
जब यौवन यौवन यहाँ आँखी छआँखा आँखामा आमन्त्रणको झाँकी छकिन चासो कि, कहाँ बिताएँ रात मैले ?यही काफी छ कि ममा बैंश अझै बाँकी छ ।
मनु ब्राजाकी
जति धेरै आफुलाई केलाउँछन्त्यति धेरै तिमीलाई खेलाउँछन्मरेपछि स्वर्ग जाने ढल जस्तो-बागमतिमा आफूलाई सेलाउँछन् ।
उषा शेरचन
पाखा पखेरामा बसुँ भने पहिरो जाला कि भन्ने डरखोलाको छेउमा बसुँ भने बाढी आउला कि भन्ने डरजताततै असुरक्षित देख्छु जिन्दगी म अचेल –मान्छेको हुलमा बसुँ भने मान्छेले नै खाला कि भन्ने डर ।
कपिल अज्ञात
स्वस्थानी उही हो यहाँ खालि गाता फेरिन्छप्रवृत्ति उही हो यहाँ खाली नाता फेरिन्छरमाउँ कसरी परिवर्तनको खुशीले म ?मान्छे उनै हुन् यहाँ खाली छाता फेरिन्छ ।
गोविन्द गिरी प्रेरणा
पहाडले झैँ जिन्दगी जिउन पाए पनि हुन्थ्योसागरले नदी पिए झैँ पिउन पाए पनि हुन्थ्योफाटेर मन प्वालैप्वाल भइसक्यो –यसपालीको बसन्तमा त सिउन पाए पनि हुन्थ्यो ।

"नेपाली कबिता बाट "

युद्ध हेर्दछ

रेणुका भट्टराई अशान्तको शङ्खनाद हुँदा अत्याचारको सीमा बढ्दाअन्यायको झोली भरिँदा सबै-सबै युग हेरिरहन्छ । मानवताको विनास मान्छेको अन्त्य पृथ्वीको समाप्तीमा पनि युग हेरिरहन्छ । कोही बोल्दैन वंशनास हुँदैमानव सभ्यता नष्ट हुँदा आस्थाका प्रतिमर्ूर्ति पनि टोलाइदिन्छन् लोलाइदिन्छन्केवल युग हेरिरहन्छ । "नेपाली कबिता बाट "

फूल जस्तो पनि हुन सक्छ

सुन्दर मधिकर्मि
फूलठूलो सानो जस्तो पनि हुनसक्छमलाई त त्यही मनपर्छजसमा एउटा आकाश ढकमक्क फुलिरहेको हुन्छमलाई मनपर्ने केशरी हुन्छ ।
फूलको मापनत्यसको आकारमा होइनत्यसको सुवासमा हुन्छत्यसको सौर्न्दर्यमा हुन्छसुवास जब उसले ममा फैलाउ“छम स्वयम एउटा फूल भएर फुल्छुसौर्न्दर्यले एउटा क्षितिज दिन्छ मलाईमैले पर्खेको त्यही समय होमेरो ध्येय भनेकैत्यसलाई टिप्नु होमाला गा“सेर त्यसलाईजीवनमा लगाउनु हो । फूल -आ“खाको फा“टबाट जति टाढा होस्मलाई थाहा छत्यसको जलतरङ्गी परेवामेरो आकाशमा उडिरहेको छत्यसको जूनमेरो सागरमा लहराइरहेको छ । हो, फूलसबै उस्तै खालको भए हुन्थ्योहो फूल ठूलो होस्तर त्यही त्यसको निश्चित सा“चो भने होइनत्यसको मापनबान्कीबाट होइनत्यसको पवित्रबाट हुन्छत्यसको उम्दापनबाट हुन्छ । फूल -ठूलो सानो जस्तो पनि हुनसक्छमलाई त त्यही मनपर्छजसमा आकाश मगमगाइरहेको हुन्छमलाई मनपर्ने केशरी हुन्छ ।
"नेपाली कबिता बाट "

यादको चौतारी

Aneeta

मेरो उपस्थितिले बोझिलो बनेको तिम्रो समय, तिम्रा अमूल्य ती क्षणहरूसँग क्षमा माग्दै छु मेरो आवाजले टुटेको तिम्रो एकाग्रता जोड्न कुनै धागो छैन मसँग तिम्रो मस्तिष्कमा छाएको हलचल साम्य पार्न कुनै कालीको रुप छैन मभित्र मेरो छायाले कालो बनेको तिम्रो आँगन चोख्याउन गोमय र गहुँत छैन मेरो छेउ रित्तो भण्डारमा ब्रम्हाण्ड पाउनेमेरो सपना साकार पार्न तिम्रो सामीप्य र न्यानो अँगालो खोजिरहेका मेरा यो चाहनालाई पूर्णता दिन तिम्रो अनुपस्थितिमा यो शून्यतासँग सापट मागेको समयमा हावाभरि तिमीलाई पाइरहेछु ।

यात्रा

रमेश कर्की

माथी आकाशमा हवाईजहाज
घननन जमीन थर्काउँछ
तल डाँडोमा भरिया दाई
चिटचिट पसिना चुहाउँछ

हत्केलाले घाम छेल्दै
भरिया दाई सुस्ताउँछ
आम्मै कस्तरी कुदेको
भन्दै माथी चियाउँछ

गाउँका साना भाराभुरे
चिलगढी भन्दै कराउँछन्
चकमक झिकी भरिया दाई
ठूटो बिडी सल्काउँछन्

हवाईजहाजको यात्रा हो
देशबिदेश डुल्नु छ
भरिया दाईको यात्राले
नून तेल खेप्नु छ

यि दुईको यात्रा बिच
आकाश पाताल फरक छ
आखिर दुबैको यात्रा हो
कहिन कहि पुग्नु छ ।।

आकाशको जुन नसकी छुन रोकीयो सपना

रेनुका भात्त

आकाशको जुन नसकी छुन रोकीयो सपना अञ्जुळीबाट भुँईमा झर्यो पोखियो सपनाआफन्त भन्नु सपना मात्रै उदास साँझमाअँध्यारोमाथि अँध्यारो छायो छोपियो सपनापर्खेर बसें बिपनी पक्कै आउँछ भनेर आफ्नै छाँयाले छोडेर गयो जोगियो सपनाआकाश रित्तो धरती खाली नहुँदा क्यै पनिसपना भित्रै म सोच्न थाल्छु हो कि यो सपनाआँखामा प्यारो सपना राख्थे हरायो त्यै पनिआँशुका धारा खसेर आज खोसियो सपना

"तन्नेरी बाट कपी गरियको "

गजल

म बैह्रो र लाटो बनी चूप लागेँम ढुङ्गा र माटो बनी चूप लागेँ
भयो घाउ सन्चो भनेरै नबोलीम टाटो र खाटो बनी चूप लागेँ
कतै भोकले ज्यान लेला नि भन्दैम पीठो र आटो बनी चूप लागेँ
म थाकेर यात्रा नबढ्ने हुनालेसधैँ ब्यस्त बाटो बनी चूप लागेँ
भए लाजले ती त कालो र नीलोम रातो न रातो बनी चूप लागेँ
सबै यामले नै सिकाएर आजम चीसो र तातो बनी चूप लागेँ ।

गजल

निष्ठुरी रातको फर्किने त्राश छ
वेदनाको झरी दर्किने त्राश छ

प्यास उन्मुक्तिको मेट्न प्याला लियौँ
जे पियौँ पेय त्यै सर्किने त्राश छ

फेरियो हात बानी त उस्तै अझै
स्वप्न हाम्रा सबै चर्किने त्राश छ

छैन पूरै निभेको यहाँ अग्नि त्यो
तेल कोही लुकी छर्किने त्राश छ

चेतनाको दियो बाल्न थालौँ छिटो
नत्र हाम्रा गला मर्किने त्राश छ ।

सारङ्गी र मादलसँगै टुङ्गना-ढोलक बजाउँछुमारुनी र देउडाको तालमा आऊ नचाउँछु
जाडो भए दौरा माथि बख्खु पनि भिर्छु म त !गर्मीमा चैँ कुर्ता अनि पाइजामा लगाउँछु
जात्रा-मेला-पर्वहरू आपसी प्रेम बढाउँछन्छठ-लोसार-इद-क्रिसमस-दशैँ-तिहार मनाउँछु
मानवता हो ठूलो धर्म भन्ने तथ्य बुझाउँनत्रिपिटक-गीता-बाइबल-कुरान पनि पढाउँछु
मेची देखि कालीसम्म फैलिएको मुटु मेरोहिमाल-पहाड‍-तराईलाई ढुकढुकीमा बसाउँछु

माटोको मुटु खोतलेर हेर

माटोको मुटु खोतलेर हेर, ढुक्ढुकीको विश्वास हुँ मजति कुल्चे' नि उम्रिरहन्छु, यै माटोको घाँस हुँ मपवनको प्वाँख उक्लेर डुल्ने, बादल त बस्छ पल दर्ुइ पल,आ"नै भरमा फैलिनुपर्ने, मुक्त र नित्य आकाश हुँ मआमाको आँसु देखेर रोएँ, यो नै थियो अपराध साथी,सहिदहरूको रगतभित्र सुक्दै नसुक्ने आश हुँ मत्रि्रो बगैंचामा पाइएन ठाउँ, सिँगार्न खोज्दा उखेली फाल्यौं,भिर र पाखामा फुलिरहन्छु, नेपालको लालीगुराँस हुँ मढुङ्गा थियौ तर द्यौता ठानेँ, ठानेर मर्ुख खित्का छोड्यौँ,पूजाको थाल हातमा लिई, मन्दिर अगाडि उदास हुँ म ।

एक्कासी !

औषधीले झैं चह-यायो खाक घस्दा एक्कासी !जोगीको आभास भयो जिन्दगी फस्दा एक्कासी !उडी केल्लाई छोवोस् आकाशिदो उद्देश्यले ?उचाईमा टांगिएको चन्द्रमा खस्दा एक्कासी !मन्द बिख दिनदिनै पिई मात्नेलाई पनि,असर नसामै प-यो, सर्पले डस्दा एक्कासी !गधाको भारी पनि आफ्नै पिठ्यूमा लादे जस्तो,उठ्नै गारो भयो, थकाई मार्न बस्दा एक्कासी !भाग्दा भाग्दै भ-याङ्ग भेट्न भ्याउदै भ्याईएन,झ्याल र ढोकाबाट नै अध्यारो पस्दा एक्कासी !

जिन्दगी अविरल बगिरहेछ

मैले नसोचेका दिनहरू अनि नभोगेका व्याथाहरू आइरहेछन् विपत्ति बनेर अग्निपरीक्षा भएर मेरा दिनहरूखण्डग्रासबाट, खग्रास बन्दै आइरहेछन् रात अनिदो छ अनि दिन अन्धकारमानौं जीवन नै एक यातनाकक्ष बनिरहेछसारथी चेपाइको बोझ बोकेको बग्गीमा चढी लगाम खैंचिरहेको छ,दुःखको अनन्त यात्रामा चम्किरहेको छ, विसौनी आगमनको प्रतिक्षामा नुनिला पसिनाका थोपाहरू प्यास मेटाउन पानी भइदिएको छअसरल्ल छन् चाहनाहरू बटुलिरहेछु मनका झोलीहरूमायातनाको कालमा पेलिएको निबुवा झैं यो जिन्दगी अविरल बगिरहेछ छटपटि र अशान्तिले भरिएका गाउँ बस्तीका बोलीहरूमा ।