थोरै थोरै भएपनि

थोरै थोरै भएपनि, तिमी त पिएर भुलौला
म के गरूँ, तिमी बेहोसीमा जिएर भुलौला

ह्जारौ हजार बिकल्प छन् तिम्रा अघि त
कि च्यातिएको मुटु,प्यालाले सिँएर भुलौला

ओठ हाँसे त के भो, मन त रोएकै छ साथी
बरु तस्विर मिलनको तिमी, लिएर भुलौला

हाँस्ने बाँच्ने बाचाहरू, खै पर पर उडिगए
सक्छौ तिमी त बाचा अन्तै, दिएर भुलौला

परिस्थितिका प्रहार गाह्रो छ खेप्न हेर मलाई
म तड्पिदै आधारातमा रुँदै, ब्युतिएर भुलौला

गीत

भेटिएर छुट्नुभन्दा नभेट्नु नै राम्रो
कर्कलाको शीत हुन्छ,लाको माया हाम्रो ।
माया भन्नु खेल होइन, दाउमा राखी खेल्ने
साँचो माया अमिट हुन्छ,सुख,दुख झेल्ने ।
तड्पिएर जिउनु भन्दा,नसम्झिनु नै राम्रो
रातमा फुल्ने फूल बन्छ लाको माया हाम्रो ।
प्रीत साट्नु ठट्टा होइन,क्षणभरमा भुल्ने
भावनामा बहेर मात्र ब्यर्थ किन जिउने ।

आचार्य प्रभा

तिम्रो बाचा यस्तो रैछ खहरेको भेल जस्तो
लाग्न थाल्यो यस्तो पनि तासको खेल जस्तो ।
तिम्रो बन्धन,तिम्रो माया शंकाको घर बन्यो
बाहुपासमा के आएथेँ यस्तो मानेँ ,जेल जस्तो ।
नानाथरी बुट्टा हाल्दै,मायाको साईनो गाँस्यौ
यथार्थमा आइपुग्दा ,लाग्न थाल्यो झेल जस्तो ।
बांधीदियौ बन्धनमा, फुकाउन गार्हो भयो
समाजको रीती नै मान्न थालेँ नेल जस्तो ।

गल्ती थिएन मेरो ।

गल्ती थिएन मेरो दोष तिमीलाई लागौनुसोच्नु
त यौटा आभाष थियो ।मेरो सोचाईलाई दोषि
ठान्नुत्यो त तिम्रै सोचाईको दोष थियो ।
कतै मन दुख्यो भने मेरो
भनाईलेएउटा भूल सम्झी मलाई माफ
दिनुनबुझे त्यतीले तिम्रो चित्त भनेसयौं
जूनीको मलाई श्राप दिनु ।कोमल मन
बुझाउंदै हरपल आंशुको घुट्को म पिउंलादुखेको
यो मुटु रुवाउंदै हरक्षणएक्लै एक्लै म जिउंला ।

"साबु गदाल कार्की "